Waar mensen zijn is communicatie.
We brengen onze verhalen zowel verbaal als non-verbaal. In veel gevallen praten we wel, maar communiceren we niet. Om te communiceren is interactie vereist. Dan ben je niet alleen bezig met jezelf, maar ook met de ontvanger. Begrip is daarom een essentieel onderdeel voor goede communicatie. Onbegrip leidt juist tot misverstanden.
Ik richt me binnen organisaties ondermeer op het verzorgen van opleidingen en training in Verbindende Communicatie, Interculturele Communicatie, Verbale Agressie, Conflichthantering, Assertiviteit en Professioneel Feedback geven. Persoonlijk, verbinding en positieve verandering zijn hier de sleutelwoorden. Je ontvangt een op maat gemaakt programma en tot op de dag van de training kunnen er nog wijzigingen worden doorgegeven.
"Het startpunt is de deelnemer, niet wat ik allemaal weet en wil vertellen."

Inclusieve werkplekken
Wil je jezelf of je werkplek verrijken met meer bewustzijn over WIE JIJ BENT en wat dat zegt over de ANDER'?
Inclusieve werkplekken bestaan uit werknemers met een breed scala aan verschillende kenmerken. Deze kunnen zichtbare verschillen zijn zoals geslacht etniciteit, leeftijd en fysieke mogelijkheden. Andere zijn minder zichtbaar, bijvoorbeeld: persoonlijkheidstypes, leerstijlen, opleiding en sociaaleconomische achtergronden, seksuele geaardheid, religieuze en politieke overtuigingen. Geloof je ook dat we gezamenlijk beter de (werk)doelen kunnen behalen in fysiek, emotioneel en psychologisch veilige (werk)ruimtes? Dan kan Bliss jou ondersteunen. Van een workshop van 2u tot een training van een paar dagen. Wij maken een aanbod op maat van jouw noden.
Waarom aandacht geven aan inclusie?
Onderzoek toont aan dat als medewerkers hun stijl of persoonlijkheid moeten aanpassen om in een dominante cultuur te passen, ze niet in staat zijn om hun hele zelf in te brengen. Dan zijn ze genoodzaakt om stukken van hun persoonlijkheid te bedekken of te maskeren om negatieve stereotypering, uitsluiting of pesterijen te voorkomen. Ze veranderen hun gedrag of sluiten compromissen over hun waarden om erbij te horen en geaccepteerd te worden. Dit aangepaste gedrag, ook bekend als "assimilatie" of "illusie", heeft een prijs.
3 belangrijke organisatorische elementen om verandering te stimuleren
BETROKKENHEID VAN HET LEIDERSCHAP.
Inzicht in de voordelen van diversiteit en inclusie voor je organisatie en de keuze om als rolmodel en ambassadeur op te treden.
SYSTEMISCHE VERANDERING.
Nagaan welke processen binnen je organisatie je doelen op het gebied van diversiteit en inclusie versnellen of belemmeren.
INDIVIDUELE VERANDERING.
Erkennen hoe elk individu kan leren om zijn eigen vooroordelen en gedrag te beheersen om (zakelijk) succes te vergroten.
Chronische stress door maatschappelijke ongelijkheid-racisme of discriminatie
Ervaringen met uitlsuiting, racisme of discriminatie hebben een zware impact. Het is dan ook erg zorgwekkend dat zoveel mensen die kwetsuren alleen dragen. De wonden in hun lijf kunnen invloed hebben, op hun lichamelijke en mentale gezondheid. Soms spreken we zelfs van trauma want langdurige blootstelling aan deze vorm van stress heeft namelijk hetzelfde effect als trauma.
In veel gevallen zijn het de alledaagse ervaringen , ... in de bus, met politie, op straat, het werk, de sportclub, de school, of in de zoektocht naar een woning die nog het meest raken. Ik zie hoe mensen in de eerste plaats willen (h)erkend, gehoord en serieus genomen worden. Om dan, stilaan vanuit rust en verwerking, te gaan kijken hoe ze best reageren. Daar ligt maatschappelijk nog heel veel werk. Let wel. Ik besef heel goed dat ik zelf wit ben, en daardoor geen eerste hand ervaring heb met raciale stress.
Maar, ...ik heb 18 jaar gewerkt voor een Belgische mensenrechtenorganisatie (UNIA) waarin ik misschien wel duizend gesprekken heb gevoerd met mensen die wel ervaring hadden met uitlsuiting, discriminatie of racisme. Om vervolgens ook duizend gesprekken te voeren met mensen of organisaties die als 'dader' worden aanzien en (on)bewust racistisch of discriminatoir gedrag in de hand werkten. Maar ook als burger heb ik al meermaals mijn stem gehoffen. In 2015 en enkele jaren daarna heb ik herhaaldelijk humanitaire bijstand verleend aan de mensen in de vluchtelingenkampen van Duinkerke en Calais.
Helen vraagt naast individueel werk, ook maatschappelijke verantwoordelijkheid.
Mindfulness kan een sleutel zijn in dat proces, maar is zeker niet het einge. Het kan wel helpen om in balans te blijven bij onzekerheid. Daarnaast dient ook op maatschappelijk vlak verantwoordelijkheid genomen te worden om te werken aan inclusie. Mechanismen van discriminatie en ongelijkheid aankaarten, veroordelen, en rechtzetten zijn essentiële stappen als je geloofwaardigheid wil opbouwen in het discours van 'iedereen telt mee'.
Meditatie en dialoog (alleen of in groep) betekenen trouwens niet dat je onvrede ontwijkt of zomaar accepteert. Het helpt wel om de dingen helder te zien en te begrijpen wat er van moment tot moment in onze binnen- én buitenwereld gebeurt. Yess! Jawel! Heel zeker! Die visie wil ik mee uitdragen. Ik sluit me dan ook graag aan bij andere organisaties en specialisten die zich daar samen willen voor inzetten. En ik geloof dat jullie er zijn! So let's work together ♡

Say what? Veilige en moedige ruimtes zijn een eerste belangrijke stap.
Wanneer kinderen, jongeren of volwassenen herhaaldelijk ervaringen hebben met repressie, uitsluiting of racisme, hebben ze dikwijls last van chronische stress en worden ze overspoeld met stresshormonen zoals cortisol, wat kan leiden tot ontstekingsreacties. Dit kan de gezondheid op korte termijn schaden, maar ook op lange termijn zoals hartziekten, diabetes en depressie, aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, angst en een verminderde algemene gezondheid.
Vooroordelen die burgers (jong en oud) rechtstreeks of uit de tweede hand ervaren - bijvoorbeeld als hun ouders het doelwit zijn - zijn even schadelijk voor de gezondheid.
Gevoelens van boosheid, machteloosheid, hopeloosheid en hulpeloosheid kunnen sterk aanwezig zijn, “alsof er nooit iets zal veranderen” . . Veel slachtoffers, (vooral mensen met een migratieachtergond, genderfluide identiteit, andere seksuele geaardheid en religie) ervaren dat hun beleving over die stress of trauma vaak gebanaliseerd, genegeerd of juridisch onvoldoende bewezen wordt. Het gaat immers om (een) gevoel(ens) en die zijn niet altijd juridisch bewijsbaar. Ze voelen zich -door instanties en ook door hulporganisaties- niet gehoord of gezien. Daardoor lopen de frustraties, angst, woede en ongeloof op, tot het soms helemaal niet meer houdbaar is en er alleen nog sprake is van lijden. Of, een tegenovergestelde reactie van woede, agressie en een wantrouwen tegenover elke medemens. Frustratie komt ook voort uit het feit dat ze dit lijden vaak individueel moeten dragen terwijl ze heel hard aanvoelen dat dit een maatschappelijk probleem is.
Jeugdwelzijnswerkers, bruggenbouwers en gezondheidswerkers zien vooral hoe slachtoffers in de eerste plaats willen (h)erkend, gehoord en serieus genomen worden. Om dan, stilaan vanuit rust en verwerking, te gaan kijken hoe ze best reageren. Daar ligt maatschappelijk nog heel veel werk.
Maar hoe doe je dat? Eerst veiligheid inbouwen om daarna moedige stappen te zetten.
Hoe kan je het collectief en individueel bewustzijn rond de psychosociale impact van repressie, racisme en discriminatie vergroten en erkennen? Slachtoffers willen in de eerste plaats veiligheid voelen waarin ze (h)erkenning krijgen voor datgene wat ze hebben meegemaakt. Het gevoel van onrecht als gevolg van micro/macro-kwetsuren aankijken, in groep, met lotgenoten. Dat is vaak een eerste, cruciale stap in het proces van verwerking en genezing.
Be Safe to be seen and heard
Weten hoe je deze problemen aanpakt is voor instanties en hulporganisaties helemaal niet evident. Toch is het cruciaal om tot herstel te komen. Het begint met het creëren van een veilige setting voor de slachtoffers. Personen met een trauma-ervaring hebben nood aan een veilige plek waarin ze niet veroordeeld worden en wel erkend worden, want anders loop je het risico dat het mentaal leed nog groter wordt. Het komt erop neer om een setting aan te bieden waarbij ze een gevoel van veiligheid, empowerment en emotionele genezing ervaren. En die nood is vandaag bijzonder groot. Veel burgers voelen het verlangen naar die vorm van ademruimte: een plek van rust waarbij ze niet constant het gevoel hebben dat ze hun identiteit moeten verdedigen. En die vind je in ‘Safe spaces’. In Safe Spaces worden ze gehoord, gezien en ontstaat er ruimte om de wonden aan te kijken.
Daarna kan vanuit een emancipatorische, multidisciplinaire, intersectionele en politiserende visie gekeken worden naar de moed die er is om zelf actie te ondernemen.
Want. die. verantwoordelijkheid. dragen. we. collectief.
Brave is uitbreken om verandering af te dwingen
In Safe spaces kunnen leden van de ingroup op een veilige manier samenzijn. De focus ligt op herkenning en heling. Safe Spaces ‘breken’ echter niet uit. Als we maatschappelijk willen gaan werken, dan mogen we ook een stap verder durven gaan. Dus uit de opgebouwde comfortzone om opnieuw dat spanningsveld te gaan opzoeken, in de samenleving. Dit keer vanuit meer bewustzijn, meer kennis, meer veerkracht en vanuit een versterkte regierol, gesteund door de ‘safegroep’. Het gaat erom je plek in de samenleving volwaardig te gaan opeisen. Dan kan je praten over strategieën om je te beschermen tegen repressie, racisme of discriminatie en jouw rol in de samenleving op te nemen. Hoe kan iemand die slachtoffer werd van racisme of discriminatie wel die veilige ruimte in de samenleving vinden? Hoe kan je je zorgen en identiteit op zo’n manier uiten dat ze gelijkwaardigheid afdwingen en positieve veranderingen stimuleren? Of hoe blijf je ook de mens zien bij jezelf en de ander?? Hoe vertaalt zich dat in de confrontatie met de politie school, de werkplek, studentenbeweging, sportclub etc? Brave spaces werken emancipatorisch en politiserend.
Vriendelijkheid kan je gemeenschap positief beïnvloeden.
Hoe dan? Door in de eerste plaats goed voor jezelf te zorgen én de focus te leggen op je eigen kalmte en ontspanning. Vandaaruit creëer je een veilige omgeving voor anderen waar alles gezegd kan worden wat gezegd moet worden.
Dan kunnen emoties worden getoond en nieuwe inzichten ontstaan. Emoties zoals angst, woede, hopeloosheid en andere lichaamssignalen worden best in de dialoog betrokken. Want wie zich niet gehoord voelt, haakt af.
Vriendelijkheid (of geweldloze communicatie) is:
* écht luisteren, je eigen waarheid kunnen spreken
* een uitnodiging om op een dieper niveau te praten
* de veiligheid vergroten om het eens en oneens te zijn met andere meningen
*de creativiteit vergroten om interculturele verschillen te overbruggen, te verbinden en te overwinnen
* geweldloze interacties bevorderen
Interview voor Zwijgen is Geen Optie in 2018 over het beeld van mensen op de vlucht en het werk in de kampen van Duinkerke en Calais
Wil je het interview bekijken of de podcast beluisteren? https://zwijgenisgeenoptie.be/sofie-dhulster/


Voe l jij dat ook?
Dat er maatschappelijk grote veranderingen bezig zijn? Dat mensen het anders willen? Bewuster, eerlijker, vertrekkend van meer gelijkwaardigheid? We zoeken steeds vaker naar wat ons als mens VERBINDT. We kijken de ravage aan en stuk voor stuk leggen we de puzzel weer samen.
I was born fighting for humanity.
Wie mij kent weet dat mensenrechten en gelijkwaardigheid in mijn genen zitten. Ik geloof rotsvast dat het beoefenen van meer bewustzijn van onze emoties, gevoelens en gedachten, ook de wereld langs buiten verandert. Bliss werkt daarom naast ‘mens-zijn’ ook rond mensenrechten.
foto: aan het werk in het vluchtelingenkamp van Duinkerke 2020